Końcówki rzeczownika
Przy dodawaniu końcówek do rzeczownika w języku tureckim, niektóre litery wymieniają się. Dochodzi do tego głównie w wyrazach pochodzących z języka arabskiego:
gögüş – gögsü
karın – karnım
omuz – omzu
alın – alnınız
ağız – ağzımız
burun – burnun
fikir – fikrim
resim – resmi
şehir – şehrim
isim – ismin
Nie ma reguły, trzeba nauczyć się ich na pamięć.
Jeśli dodajemy dwie końcówki do podstawy, to wówczas
- najpierw wstawiamy końcówkę osobową, a następnie drugą końcówkę, poprzedzoną literką “n”. Na przykład:
araba-sı-n-dan
araba – samochód
sı – końcówka 3 osoby liczy pojedyńczej
n – część oddzielająca
dan – końcówka wskazująca na kierunek akcji: z samochodu
A więc: arabasından – z jego/jej samochodu
- jeżeli podstawa kończy się na samogłoskę, a końcówka rozpoczyna na samogłoskę, wstawiamy wówczas literkę “y”
yürü-y-üş
- przed “ı” oraz przed “i” wstawiamy literkę “s” przy przynależności do osoby
evin pencere-s-i = okno domu
Liczba mnoga rzeczownika
Liczbę mnogą rzeczownika tureckiego tworzymy poprzez dodanie końcówki -ler / -lar. Która z nich to będzie, zależy od ostatniej samogłoski w wyrazie. I tak mamy:
araba -> araba–lar (samochód)
ev -> ev-ler (dom)
kapı -> kapılar (drzwi)
po samogłosce e, i, ö, ü wstawimy -ler
po a,ı,o,u – lar
Wyjątkami od reguły będą niektóre wyrazy pochodzące z obcych języków. I tak mamy:
-
saat -ler (godzina/zegar)
-
harf-ler (litera)
-
kalp-ler (serce)
-
petrol-ler (benzyna)
-
alkol-ler (alkohol)
-
terminal-ler (stacja)
-
hayal-ler (wyobraźnia)
Zobacz też post o samogłoskach i spółgłoskach oraz o zaimkach osobowych
