Podział samogłosek w języku tureckim:
Są dwie zasady stosowania samogłosek:
1. Jeżeli w podstawie wyrazu ostatnia samogłoska jest tylna, to dodajemy samogłoskę z tej grupy, czyli:
po a dodajemy a, ı, o, u
po e – dodajemy e, i, ö, ü
2. Jeżeli ostatnia samogłoska jest z grupy samogłosek wysokich, to dodajemy samogłoskę z grupy samogłosek wysokich.
a – ı
e – i
o,u – a, u
ö,ü – e, i
Może to się wydawać z początku skomplikowane, ale w praktyce wypada to o wiele łatwiej 🙂
Masa (stół). Ostatnią samogłoską jest “a”, a więc jeżeli chcemy utworzyć liczbę mnogą, to będzie to: masa-lar, (NIE masa-ler) – stoły
balonlar – balony
defter-ler – zeszyty
sınıf-lar – klasy
kuş-lar – ptaki
pencere-ler – okna
saksı-lar – doniczki
çanta-lar – torby
Wyjątki: Wyrazy nie pochodzące z języka tureckiego, jak anne (matka), hangi (który), elma (jabłko), yağmur (deszcz), katil (morderca), kitap (książka), kalem (długopis), meşhur (zajęty), kökteyl.
Niektóre odmieniają się niezgodnie z regułą:
alkol – alkolü, alkoller
festival – festivali
kabul – kabulü
harf – harfi, harfler
saat – saatler
kalp – kalpler
Należą tu również: hayal, terminal, petroller
Spółgłoski w języku tureckim
Dzielimy na:
Dźwięczne – b, c, d, g, ğ, h, j, l, m, n, p, r, v, y,z
Bezdźwięczne – f, h, s, ş, ç, k, p, t
(Przy zapamiętaniu tych ostatnich może pomóc wyrażonko: fıstıkçı ahşap, którego wszystkie spółgłoski są bezdźwięczne).
Niektóre spółgłoski ulegają wymianie przy odmianie wyrazu:
c -> ç borç – borcu
g -> k ayak – ayağım
d -> t tat – tadı
p -> b kap – kabı
Jeżeli dwie samogłoski występują obok siebie, a jedna z nich pochodzi z fıstıkçı ahşap, to ta druga samogłoska też będzie należała do grupy bezdźwięcznej.
I znowu są wyjątki: wyrazy obcego pochodzenia (aç, ak, dik, ek, geç, erzak, merak, mikroskop).
